Een dorp in Alaska, een bevolking die bestaat uit witte Amerikanen en First Nations Inupiats. Overal ligt er sneeuw en het is er 24 uur lang donker. Zeven wetenschappers worden dood en naakt ingevroren gevonden op het ijs. Hun trommelvliezen zijn gescheurd, en hun ogen verglaasd. Een achtste is zoek. Politieagenten Liz Danvers en Evangeline Navarro gaan op zoek naar hoe die mannen daar belanden en wat de achtste daar mee te maken heeft.
Ennis, zo heet het dorp, is een kleine gemeenschap die draait op de mijnbouw. Maar zoals de mijn het dorp leven geeft, neemt het er ook. Het water is vervuild en het is vooral de inheemse bevolking die daar de gevolgen van draagt. Dit alles klinkt als een tragisch verhaal, maar het dorp bestaat niet, er zijn geen zeven dode wetenschappers en de reeks is gefilmd in IJsland. De rest is wel waar.
Jodie Foster speelt de koudbloedige, door werk geobsedeerde Chief Of Police Liz Danvers die mij meer doet denken aan mijn afwezige moeder dan aan een complex personage, en het idee belichaamt dat een vrouw enkel goed kan zijn in haar werk als ze haar emotionele beslommeringen achterwege laat. Haar menselijke nood aan intimiteit vult ze in door met elke man, getrouwd of niet, in het dorp seks te hebben. En alsof dat allemaal nog niet karikaturaal genoeg is, is ze ook nog eens racistisch naar de lokale bevolking, en dus naar haar politiepartner en haar stiefdochter. Het wordt mooi ingekaderd dat ze gewoon bang is dat haar stiefdochter iets zal overkomen, want de cijfers van feminicide bij First Nations vrouwen zijn torenhoog, maar het voelt gewoon allemaal een beetje….cliché.
Ik wilde heel graag fan zijn van het nieuwe seizoen van True Detective, niet op z’n minst door de gealludeerde queerness van de twee hoofdfiguren, maar de personages blijven vlak en eigenlijk kan het me weinig schelen wie die zeven mannen in een ijsberg verstopt heeft.
Wie mij wel iets doet is Evageline Navarro. De politieagente wordt gespeeld door voormalig bokskampioen Kali Reis. Los van het uiterlijk van Kali Reis, de gespierde armen, de tattoo’s, de piercings, is het personage Evangeline Navarro precies mijn type: een vrouw die niet weet wat ze wilt. Het afgelopen jaar ben ik met vijf vrouwen op een eerste date gegaan, en telkens verliepen ze volgens een vast stramien. Ik denk dat we een geweldige tijd hebben die eerste keer dat we elkaar zien, de uren glijden voorbij, ik voel me verbonden op een manier waarop ik me nooit verbonden voel met mannen, en we praten over alles. We slapen nooit samen, maar spreken altijd een volgende date af. En ergens in de volgende twee weken krijg ik een bericht dat het ofwel gedaan is met hun partner, ofwel dat ze niet over hun ex zijn, of dat er een natuurramp gebeurd is in hun land van herkomst of dat ze mentaal niet de ruimte hebben om mij de tijd en energie te geven die ik verdien. Maar waarom wordt er voor mij beslist hoeveel tijd en energie ik verdien? Misschien wil ik net zoals Qavvik zijn, de eigenaar van de lokale bar in Ennis, waar Navarro te pas en te onpas bij in bed kruipt. Misschien hoef ik helemaal geen commitment, maar wil ik gewoon een tweede date? Volgens Rinus zou ik een hele goede stereotiepe homoman zijn.
We leven in een tijd van ‘yearning’ zegt het online magazine Dazed, we romantiseren alles en verlangen naar alles wat we niet kunnen hebben. Ik ben niet zo. Ik vind de jacht altijd het vervelendste deel. Ik weet zelf heel goed wat ik wil en graag zo snel mogelijk. Ik heb dus helaas niets met Evangeline Navarro in mijn hoofd, verliefd zijn op een fictief personage is een vorm van masochisme die niet aan mij besteed is.
Als queerpersoon stel je je vaak de vraag: “Do I want to be them, or do I want to be with them”. Omdat ik dus niet graag eindeloos verlang, heb ik besloten om enerzijds even alleen maar mannen te daten, en anderzijds een butch Trooper à la True Detective te spelen.
Ik denk dat ik heel goed koffie zou kunnen drinken uit een thermos en weg van de camera kan staren terwijl ik een spelletje speel met mijn collega’s om de juiste vragen te stellen. Niet “Wie heeft Annie Kowtok vermoord”, maar “Waarom zou iemand Annie Kowtok willen vermoorden?”. Niet ‘Waarom nemen we twee queer actrices aan om er vervolgens NIETS mee te doen”, maar “Hoe butch kunnen we ze er laten uitzien”? Bij deze dien ik graag mijn casting tape in.
Ik heb mijn hele leven lang al mannen op het witte doek gezien en heb er best veel vertrouwen in dat ik ook een net zo apathisch, bruut en complexloos personage kan neerzetten. En misschien soms, heel soms, zul je een traan zien in mijn linkerooghoek, en even de persoon zien die ik ooit was, voor ik op mijn tanden bijt, mijn lippen in een dunne lijn en pers en gewoon verder ga zoals ik bezig was.
“What happened that night, Susan?”
Ennis, zo heet het dorp, is een kleine gemeenschap die draait op de mijnbouw. Maar zoals de mijn het dorp leven geeft, neemt het er ook. Het water is vervuild en het is vooral de inheemse bevolking die daar de gevolgen van draagt. Dit alles klinkt als een tragisch verhaal, maar het dorp bestaat niet, er zijn geen zeven dode wetenschappers en de reeks is gefilmd in IJsland. De rest is wel waar.
Jodie Foster speelt de koudbloedige, door werk geobsedeerde Chief Of Police Liz Danvers die mij meer doet denken aan mijn afwezige moeder dan aan een complex personage, en het idee belichaamt dat een vrouw enkel goed kan zijn in haar werk als ze haar emotionele beslommeringen achterwege laat. Haar menselijke nood aan intimiteit vult ze in door met elke man, getrouwd of niet, in het dorp seks te hebben. En alsof dat allemaal nog niet karikaturaal genoeg is, is ze ook nog eens racistisch naar de lokale bevolking, en dus naar haar politiepartner en haar stiefdochter. Het wordt mooi ingekaderd dat ze gewoon bang is dat haar stiefdochter iets zal overkomen, want de cijfers van feminicide bij First Nations vrouwen zijn torenhoog, maar het voelt gewoon allemaal een beetje….cliché.
Ik wilde heel graag fan zijn van het nieuwe seizoen van True Detective, niet op z’n minst door de gealludeerde queerness van de twee hoofdfiguren, maar de personages blijven vlak en eigenlijk kan het me weinig schelen wie die zeven mannen in een ijsberg verstopt heeft.
Wie mij wel iets doet is Evageline Navarro. De politieagente wordt gespeeld door voormalig bokskampioen Kali Reis. Los van het uiterlijk van Kali Reis, de gespierde armen, de tattoo’s, de piercings, is het personage Evangeline Navarro precies mijn type: een vrouw die niet weet wat ze wilt. Het afgelopen jaar ben ik met vijf vrouwen op een eerste date gegaan, en telkens verliepen ze volgens een vast stramien. Ik denk dat we een geweldige tijd hebben die eerste keer dat we elkaar zien, de uren glijden voorbij, ik voel me verbonden op een manier waarop ik me nooit verbonden voel met mannen, en we praten over alles. We slapen nooit samen, maar spreken altijd een volgende date af. En ergens in de volgende twee weken krijg ik een bericht dat het ofwel gedaan is met hun partner, ofwel dat ze niet over hun ex zijn, of dat er een natuurramp gebeurd is in hun land van herkomst of dat ze mentaal niet de ruimte hebben om mij de tijd en energie te geven die ik verdien. Maar waarom wordt er voor mij beslist hoeveel tijd en energie ik verdien? Misschien wil ik net zoals Qavvik zijn, de eigenaar van de lokale bar in Ennis, waar Navarro te pas en te onpas bij in bed kruipt. Misschien hoef ik helemaal geen commitment, maar wil ik gewoon een tweede date? Volgens Rinus zou ik een hele goede stereotiepe homoman zijn.
We leven in een tijd van ‘yearning’ zegt het online magazine Dazed, we romantiseren alles en verlangen naar alles wat we niet kunnen hebben. Ik ben niet zo. Ik vind de jacht altijd het vervelendste deel. Ik weet zelf heel goed wat ik wil en graag zo snel mogelijk. Ik heb dus helaas niets met Evangeline Navarro in mijn hoofd, verliefd zijn op een fictief personage is een vorm van masochisme die niet aan mij besteed is.
Als queerpersoon stel je je vaak de vraag: “Do I want to be them, or do I want to be with them”. Omdat ik dus niet graag eindeloos verlang, heb ik besloten om enerzijds even alleen maar mannen te daten, en anderzijds een butch Trooper à la True Detective te spelen.
Ik denk dat ik heel goed koffie zou kunnen drinken uit een thermos en weg van de camera kan staren terwijl ik een spelletje speel met mijn collega’s om de juiste vragen te stellen. Niet “Wie heeft Annie Kowtok vermoord”, maar “Waarom zou iemand Annie Kowtok willen vermoorden?”. Niet ‘Waarom nemen we twee queer actrices aan om er vervolgens NIETS mee te doen”, maar “Hoe butch kunnen we ze er laten uitzien”? Bij deze dien ik graag mijn casting tape in.
Ik heb mijn hele leven lang al mannen op het witte doek gezien en heb er best veel vertrouwen in dat ik ook een net zo apathisch, bruut en complexloos personage kan neerzetten. En misschien soms, heel soms, zul je een traan zien in mijn linkerooghoek, en even de persoon zien die ik ooit was, voor ik op mijn tanden bijt, mijn lippen in een dunne lijn en pers en gewoon verder ga zoals ik bezig was.
“What happened that night, Susan?”
