Zoeken en (niet) vinden

non-fictie

Sommigen zijn in staat om alles van je weg te nemen, en anderen zijn in staat om dat te laten gebeuren. Ik leek alles te verliezen: hem, het luchtkasteel dat hij voor me bouwde, mijn eetlust, mijn levenslust, mezelf. Het kost tijd en energie om dat alles terug te vinden en tegelijk te rouwen.
Ik stortte me op school en dit was een lange tijd het enige wat me recht hield, de mensen daar aanwezig één van de enige redenen om te blijven proberen. Men praat altijd over hoe lastig een toxische relatie is, maar zelden over wat er daarna komt. Verlies je jezelf, wat hou je dan nog over? 

Misschien was dit wel het ideale moment om van al mijn fundamenten ontdaan te worden, zodat ik me helemaal kon overgeven aan de opleiding. Met mooie feedback heb ik dit eerste jaar afgerond, maar de laatste maanden had ik door dat ik met een leegte zat die ooit passies en wensen en een levensdrift omvatte. 
Ik moest weer op zoek naar de persoon die ik ooit was, en wie ik na dit alles kon worden. 
Ik greep naar theorie, naar de sterren, naar mijn cyclus. De informatie stapelde op; en ik werd alleen maar angstiger. Als ik én onderhevig was aan de planeten, én aan mijn hormonen én aan de goodwill (of het gebrek daaraan) van anderen, welk aandeel was dan nog het mijne? De nachten werden slapelozer; de ochtenden moeilijker, vermoeidheid sloop in al mijn botten en op de koop toe begaf mijn verteringsysteem het nu helemaal. Ik ben al altijd gevoelig geweest aan stress in mijn buik, maar volgens de diëtiste had ik mijn spijsverteringsstelsel volledig stilgelegd door twee weken amper te eten en zeven kilo kwijt te spelen. Het is sinds september niet meer optimaal op gang gekomen met een diagnose tot gevolg: prikkelbaredarmsyndroom. Mijn liefde voor eten had ik nog maar net teruggevonden met iemand die evenveel genoot van het uittesten van nieuwe vegetarische recepten, en ik mocht aan een streng dieet beginnen waar haast enkel rijst, komkommer, wortel en radijzen zonder limiet mochten geconsumeerd worden. 
Glorieuze tijden, de afgelopen maanden.
Hoe dan ook was ik vastbesloten mijzelf terug te vinden, en als ik het niet in de sterren of mijn hormonen kon vinden, dan zou TikTok wel raad weten. 

Ik zag een video waar een creator drie tips had als je het gevoel had dat je niets bereikte en daarom je bed niet uit geraakte. De eerste was elke dag een halfuur bewegen, elke ochtend een gezond ontbijt eten en als laatste Duolinguo installeren, want dan was je tenminste al een nieuwe taal aan het leren en hoe indrukwekkend is dat? 
Mijn streak bedraagt op dit moment 61 dagen. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik niet weet wat ik met mijn leven aanmoet, maar ik kan wel een halve zoo in het Italiaans benoemen. 
Het beoogde effect haalde ik dus niet en ik voelde me nog steeds ontzettend waardeloos. TikTok bood een volgend traject aan: ik zou een ‘that girl’ worden. 
De ‘that girl’ aesthetic bestaat uit het meisje dat elke dag voor dag en dauw op is, haar journal openslaat en haar wensen neerpent, vervolgens recht naar de fitness gaat, na een aantal kilometers in de benen en gewichten in de armen een proteïnerijke smoothie achterover kapt en dan na een uitgebreide skincare en minimale make up naar haar werk vertrekt. Dit alles voor 9u ‘s ochtends. You could be that girl, als je maar enkel deze routine overneemt. 

We zaten op mijn verjaardagsfeest aan het raam van mijn antikraak-appartement aan het water te mijmeren hoe gemakkelijk het moet zijn om moeiteloos mooi te zijn. Om op te kunnen staan, een borstel door je haar te halen, drie stukken uit je capsulecollectie te nemen en klaar.
Al de complimenten die ik krijg gaan over de dingen die ik zelf besliste, zelden waarmee ik werd geboren. Ik verzamel tattoo’s, kledij, haarkleuren en make up looks. Het is niet zo dat ik alleen maar daar een externe validatie voor krijg (mijn huid is erg zacht, mijn ogen zijn blauw met een gouden randje, en blijkbaar heb ik erg mooie borsten; dit zal je maar van me moeten aannemen), maar moeiteloos ben ik allesbehalve. Die uren die ik uitgeef aan hoe ik eruit zie voelen als minuten, en helemaal niet als een opdracht. Mijn leven zo efficiënt mogelijk leiden lijkt ook een ontzettende scam, want efficiënt voor wie? Voor het kapitalisme? Voor de wellness industrie? 
Daar bovenop zie ik mezelf niet als meisje, dus misschien al helemaal niet als 'dat meisje'.

Ze zijn mooi, ze zijn blinken, ze zijn iriserend doorschijnend, ze staan prachtig met beige kleuren en schijnbaar eenvoudige Lululemon co-ordes, maar ze zijn niet ik. 

Net zoals de kunstgeschiedenis uit actie-reactie bestaat, doet TikTok dat ook. Minder controle meer slordigheid: de Indie Sleaze beweging wint aan volgers.
Ze gaan uit tot een kot in de nacht, en meer dan een doekje over hun gezicht gevolgd door moisturizer komt er om 5u ‘s ochtends niet aan de pas. Ook dat heb ik geprobeerd. Pas rond 22u met je vrienden afspreken, van club naar club gaan, op zoek naar de beste muziek en de leukste mensen. Ook dat was leuk voor een tijdje. Tot je ergens op een terras zit, slecht aan het gaan op de oranje XTC pillen, waarvan je vriendin het overschot enkele minuten na het nemen kwijtraakte, en blijkt dat er uren verstreken zijn. Je vrienden zijn al lang terug naar de vorige donkere kelder. 
Terug naar huis aan de rode lichten aan het Dampoortrondpunt zie je mensen in hun auto’s vertrekken naar hun vroege shift en je denkt: “Die moeten echt jaloers zijn op mijn leven”, tot je over je eigen voeten struikelt en nederigheid weer een ding wordt. 

De ene app werd ingeruild voor de andere, en misschien vond ik wel wat comfort in het swipen. Ik ging op twee dates. De ene al rampzaliger dan de andere. In een Gents café rolde de psychologiestudente met haar ogen toen ik vertelde dat ik TikToks maakte voor Mu.ZEE en Theater Aan Zee, want “TikTok blokkeert alle creativiteit, iedereen doet elkaar constant na en alle sociale media zijn maskers”.  Ik was zichtbaar gekwetst en had eigenlijk geen zin meer om deze eerste kennismaking verder te zetten, maar dit werkte alleen maar als een rode lap op een stier. We kwamen in een rare loop terecht van wie nu eigenlijk over wie veronderstellingen maakte. Ik vond dat ze niet alleen over mijn werk oordeelde, maar ook iets waar ik gelukkig van werd. Het kon allemaal wel zijn dat sociale media slecht was voor haar, maar wie was zij om te zeggen dat het voor iedereen zo was? Maar wie was ik om te zeggen dat zij oordeelde, en betekende dat dan niet dat ik zélf aan het oordelen was? Ze probeerde me te overtuigen van het feit dat dat allemaal niets uitmaakte voor haar, maar het leek niet tot haar door te dringen dat dit voor mij wel belangrijk was. Ik zakte dieper en dieper mijn stoel in. Gelukkig was haar tram al onderweg, en stuurde ze me twee dagen later het verlossende bericht dat ik niet ben wat ze zoekt, waarbij ze me tussen de lijntjes liet weten dat zij mij had afgewezen en ik niet haar. 

Ieder die denkt dat het daten van vrouwen gemakkelijker is dan mannen mag het eens proberen. Gaslighten lijkt iets van alle genders te zijn. 

Ik ging op een andere date waar ik tot de conclusie kwam dat ik eigenlijk geen tijd of energie heb om duurzaam te daten. Het combineren van een partner, een handvol vrienden met voltijds studeren en halftijds werken vraagt al best veel van mij. Het leven vloeide letterlijk uit mij terwijl het gepiercte meisje in de fishnets en te grote band T-shirt honderduit vertelde over haar vrienden, concerten en huisdieren. Na één watertje moest ik toegeven dat ik hier eigenlijk echt te moe voor was.
Hier werd uiteindelijk ook niemand gelukkiger van. 

Ik kocht stapels boeken in Gent en Berlijn, en sloeg geen één open. Ik was de beste geklede spinner van de hele spinningclass, maar ook daar vielen geen prijzen te rapen. 

Al mijn pogingen om uit de as te herrijzen haalden niets uit.
Dus dan ben ik maar tot de conclusie gekomen dat er misschien niets verrezen moet worden, en dat tijd en rust meer soelaas zullen brengen dan een volledige rebranding. 

Wat doe ik als ik tijd heb en rustig ben? Lezen en schrijven, al zo lang ik me kan herinneren.