Cocon

fictie

Ik vertel je dat ik me verdrietig voel, zonder aanleiding. Dat is natuurlijk een groteske leugen, want er zijn aanleidingen genoeg. Men zou kunnen beweren dat het leven één grote aanleiding is tot tristesse, maar dat is even grotesk. 

Het ene moment vraag ik me af hoe het komt dat sommige mensen niet zouden willen leven, want het is zo mooi en er is zoveel, en het andere moment word ik wakker en denk ik: dit is niets voor mij, ik kan dit niet, en het willen doe ik al helemaal niet. Maar vooral: hoe word ik ooit weer wie ik was, terwijl ik niet vergeet wie ik geworden ben?

Hij stuurde me een bericht, nogmaals een uiting van hij die mijn grenzen nog nooit gerespecteerd heeft en dat hoogstwaarschijnlijk ook nooit zal doen -welke andere boodschap dan “laat mij met rust” kan een blokkering op haast elk medium uitdragen?- drie maanden na het moment dat ik besloot dat ik toch niet meteen dood wou en weg ging.  

Volgens Gudrun zat ik met jou in een cocon en is die recent doorbroken. Een naam die werd gebruikt om mij te raken blijkt ook even een rol gespeeld te hebben in jouw leven en die persoon krijgt meer gestalte met elk woord dat je uitspreekt. 
Er is niets wezenlijks veranderd voor mij, zeg je, en ik kan alleen maar knikken. Ik weet niet of er voor mij iets veranderd is, het doet gewoon opnieuw zoveel pijn. 

Ik herhaal wat ik de eerste weken na de breuk elke dag als een mantra herhaalde: ik hoef me nergens voor te schamen, ik zal mensen tegenkomen die gewoon niet het beste met me voor hebben en ik heb pech gehad, maar ik ben weggegaan, ik ben er nog, en dat is al heel veel. Ik heb vrienden die van me houden en ik heb een familie die, hoewel ze zelf even ontwricht is, altijd maar een telefoontje van me verwijderd is. Sinds kort voegde ik eraan toe: ik heb een lief dat ik niet anders kan dan bedanken na elke dag die we samen doorbrachten, want wanneer is liefde ooit zo leuk geweest. 
En als je ooit zou weggaan, dan is dat niet het einde van de wereld, want ik kan dit alleen. Niet dat ik dat wil, maar kiezen is zoveel mooier dan een aangeprate afhankelijkheid. 

Terwijl ik deze zinnen als een spreuk uitspreek worden de dagen langer en is er weer smog. Vanaf volgende week zal het gaan regenen, zoals dat hoort in maart en gevoelens zijn net zoals het weer: inconsistent, ze gaan altijd voorbij.