Woensdag trouwde er een vriendin voor de wet. Op weg naar de trouwkapel in het Gentse stadhuis zei ik tegen een andere vriendin dat ik begreep dat wanneer één iemand trouwt de rest begint te volgen, het had iets aanstekelijk. De tante van de bruid draaide zich om en zei: “Dat kan hé, heb je al een potentiële man?”. Ik antwoordde: “Twee zelfs!”. De vrouw keek even heel verward en grapte dan snel dat ik er eentje aan mijn vriendin kon geven.
Woensdag had ik twee liefjes, nu heb ik er geen meer. Diezelfde dag maakte ik het uit met de ene, en gisteren met de ander. Niemand kwam uit de lucht gevallen, aan beide beslissingen gingen maanden aan twijfels en ruzies vooraf. We zijn mooi uit elkaar gegaan. Maria had me verteld dat ik mijn mooie herinneringen niet wilde kapot maken omdat het dan gemakkelijker zou zijn om uit elkaar te gaan. Dat als je iemand graag ziet, je die loslaat zodat je die geen pijn meer doet. Toen ik zei tegen Rinus Martha dat ik bang was dat ik te individueel dacht omdat ik twijfelde of ik tijd nodig had weg van mijn relaties om te weten wat ik wil, zei ze dat werken aan jezelf net een daad van liefde is, omdat je dan beter in het leven staat, en meer te geven hebt. En dat is zo, ik had niets meer te geven, het was allemaal op.
Ik word geslingerd tussen een rare soort rust en absolute paniek. Ik was na beide beslissingen opgelucht, ik wist dat er eindelijk beterschap in zicht was. Maar de realiteit van voor het eerst sinds mijn 19e echt bewust single te zijn, werkt ook ontwrichtend. Ik weet niet hoe. Ik ben bang dat het zoals de vorige keer zal zijn. Tussen mijn eerste en mijn tweede relatie zat een groot jaar: een tijd vol zelfontdekking en een alles verslindende eenzaamheid die pas beter werd toen ik een lief had. Geleerd uit deze tijd zat er tussen mijn tweede en derde relatie drie dagen, en tussen de derde en vier drie weken. Die drie weken tellen ook niet echt, want omdat ik uit een open relatie kwam, zag ik wel nog andere mensen. Ik weet niet hoe ik het moet doen: alleen zijn. Ik vecht tegen de neiging om mijn datingapps die ik twee weken geleden heel bewust verwijderde, opnieuw te installeren. In mijn paniek wil ik me gewoon beter voelen, en is dat een snelle optie, maar in mijn heldere momenten word ik al moe van het idee te swipen en wat er daarna komt. Nu op een terras zitten en iemands levensverhaal horen, plus hun hechtingsstijl en waarom het gedaan is met hun ex, klinkt echt als een tiende cirkel van Dantes hel.
Los daarvan stel ik me veel vragen de laatste tijd over mensen leren kennen via apps. Al mijn relaties, behalve mijn eerste, leerde ik op Tinder kennen. Ze waren nooit iemand waarbij de vonk uiteindelijk oversloeg, maar altijd meteen in een context van: of we gaan iets romantisch hebben of helemaal niets. Ik zag op TikTok dat apps zoals Bumble en Hinge achteruit gaan op gebruikersaantal: enerzijds omdat de algoritmes spelletjes spelen opdat je zou betalen, anderzijds omdat mensen hun kwartje valt dat het een intense manier is om aan een lief te komen: je kent deze mensen helemaal niet.
Ik wil niet beweren dat het een verkeerde manier tout court is. Ik hou zelf van de duidelijkheid van zo’n app: je weet dat je beiden geïnteresseerd bent, je kunt al even aftasten of die persoon meningen heeft waar je achter staat en als je duidelijke noden hebt kunnen die snel ingevuld worden.
Maar voor de rest is het voor veel mensen een bron van angst. Geghost worden is voor velen heel ingrijpend en het idee dat iemand plots niet meer antwoordt op je berichten maakt velen onder ons angstig.
Maar misschien ben ik gewoon te veel aan het denken, en zijn al die gedachtes gewoon een teken dat ik echt moe ben, en vooral nood heb aan alleen zijn. Van Rinus Martha mag ik ook helemaal niet zeggen dat ik alleen ben, want ik heb hen, mijn familie en mijn andere vrienden, en dat is fair.
Maar of ik nu alleen ben, en hoe lang, maakt ook allemaal niet zo uit. Ik ben het nu en het is nodig. Het lukt me wel, met een gezamenlijke inspanning van iedereen rond mij.
Woensdag had ik twee liefjes, nu heb ik er geen meer. Diezelfde dag maakte ik het uit met de ene, en gisteren met de ander. Niemand kwam uit de lucht gevallen, aan beide beslissingen gingen maanden aan twijfels en ruzies vooraf. We zijn mooi uit elkaar gegaan. Maria had me verteld dat ik mijn mooie herinneringen niet wilde kapot maken omdat het dan gemakkelijker zou zijn om uit elkaar te gaan. Dat als je iemand graag ziet, je die loslaat zodat je die geen pijn meer doet. Toen ik zei tegen Rinus Martha dat ik bang was dat ik te individueel dacht omdat ik twijfelde of ik tijd nodig had weg van mijn relaties om te weten wat ik wil, zei ze dat werken aan jezelf net een daad van liefde is, omdat je dan beter in het leven staat, en meer te geven hebt. En dat is zo, ik had niets meer te geven, het was allemaal op.
Ik word geslingerd tussen een rare soort rust en absolute paniek. Ik was na beide beslissingen opgelucht, ik wist dat er eindelijk beterschap in zicht was. Maar de realiteit van voor het eerst sinds mijn 19e echt bewust single te zijn, werkt ook ontwrichtend. Ik weet niet hoe. Ik ben bang dat het zoals de vorige keer zal zijn. Tussen mijn eerste en mijn tweede relatie zat een groot jaar: een tijd vol zelfontdekking en een alles verslindende eenzaamheid die pas beter werd toen ik een lief had. Geleerd uit deze tijd zat er tussen mijn tweede en derde relatie drie dagen, en tussen de derde en vier drie weken. Die drie weken tellen ook niet echt, want omdat ik uit een open relatie kwam, zag ik wel nog andere mensen. Ik weet niet hoe ik het moet doen: alleen zijn. Ik vecht tegen de neiging om mijn datingapps die ik twee weken geleden heel bewust verwijderde, opnieuw te installeren. In mijn paniek wil ik me gewoon beter voelen, en is dat een snelle optie, maar in mijn heldere momenten word ik al moe van het idee te swipen en wat er daarna komt. Nu op een terras zitten en iemands levensverhaal horen, plus hun hechtingsstijl en waarom het gedaan is met hun ex, klinkt echt als een tiende cirkel van Dantes hel.
Los daarvan stel ik me veel vragen de laatste tijd over mensen leren kennen via apps. Al mijn relaties, behalve mijn eerste, leerde ik op Tinder kennen. Ze waren nooit iemand waarbij de vonk uiteindelijk oversloeg, maar altijd meteen in een context van: of we gaan iets romantisch hebben of helemaal niets. Ik zag op TikTok dat apps zoals Bumble en Hinge achteruit gaan op gebruikersaantal: enerzijds omdat de algoritmes spelletjes spelen opdat je zou betalen, anderzijds omdat mensen hun kwartje valt dat het een intense manier is om aan een lief te komen: je kent deze mensen helemaal niet.
Ik wil niet beweren dat het een verkeerde manier tout court is. Ik hou zelf van de duidelijkheid van zo’n app: je weet dat je beiden geïnteresseerd bent, je kunt al even aftasten of die persoon meningen heeft waar je achter staat en als je duidelijke noden hebt kunnen die snel ingevuld worden.
Maar voor de rest is het voor veel mensen een bron van angst. Geghost worden is voor velen heel ingrijpend en het idee dat iemand plots niet meer antwoordt op je berichten maakt velen onder ons angstig.
Maar misschien ben ik gewoon te veel aan het denken, en zijn al die gedachtes gewoon een teken dat ik echt moe ben, en vooral nood heb aan alleen zijn. Van Rinus Martha mag ik ook helemaal niet zeggen dat ik alleen ben, want ik heb hen, mijn familie en mijn andere vrienden, en dat is fair.
Maar of ik nu alleen ben, en hoe lang, maakt ook allemaal niet zo uit. Ik ben het nu en het is nodig. Het lukt me wel, met een gezamenlijke inspanning van iedereen rond mij.
